“ไปที่ห้องก่อนไหม ? ” สิ้นคำเอ่ยขาน ร่างของซองอูก็ลอยหวือขึ้นจากพื้น ไม่รู้ว่ามินฮยอนเอาเรี่ยวแรงมาจากไหนในการอุ้มร่างของซองอูเข้าเอวแล้วพาไปยังห้องนอนโดยที่ความต้องการยังคงสัมผัสกันไปตลอดทาง
คนตัวเล็กถูกวางลงบนเตียงพร้อมเสื้อผ้าที่ถูกถอดโยนออกไปจนพ้นทางจนเหลือเพียงชั้นในตัวบาง ผิวเนื้อทั้งหมดถูกแตะต้องด้วยฝ่ามือและริมฝีปากจนแทบไม่เหลือที่ว่างให้ทำรอย ซองอูยังคงตอบสนองได้ดีกับสัมผัสกับมินฮยอนเสมอ พวกเขารู้จักกันดีกว่าใครบนโลกแม้จะเป็นโอเมก้าเหมือนกัน ร่างกายของซองอูสามารถทำให้มินฮยอนพอใจเหมือนกับที่อีกคนสามารถทำให้ซองอูสุขสมได้เช่นกัน กลิ่นของพวกเขาไม่ได้ดึงดูดเข้าหาอาจจะเป็นเพราะมันเป็นกลิ่นของโอเมก้าเหมือนกัน แต่มินฮยอนกลับบอกว่าชอบกลิ่นของซองอูในตอนที่พวกเขาทำเรื่องแบบว่า ซองอูไม่เคยถามถึงเหตุผลเรื่องนี้เพราะเขาเองก็ชอบกลิ่นของอีกคนในยามที่ถูกกอดก่ายเช่นกัน พวกเขาสองคนนั้นไม่ได้ผูกพันกันด้วยโชคชะตาหรือด้ายแดงตามคำบอกเล่าในตำนาน แต่ต่างดูแลกันเท่าที่จะทำได้ด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่มี… “มิน..อ๊ะ” ซองอูร้องขึ้นในตอนที่ปราการด่านสุดท้ายถูกเกี่ยวรั้งออกจากร่างและถูกแทนที่ด้วยสัมผัสจากฝ่ามือของคนเบื้องบนที่กำลังแยกเรียวขาของเขาออกจากกัน สัมผัสอ้อยอิ่งที่ไล้วนส่วนปลายกำลังทำให้ซองอูแทบคลั่ง ทั้งที่ทุกอย่างถูกเร่งเร้าจนไฟราคะติดขึ้นอย่างรวดเร็วตั้งแต่ก้าวพ้นบานประตูแต่อีกคนกลับทำเหมือนกำลังต้องการแกล้งเขาด้วยความอ่อนโยนที่ไม่ถูกที่ถูกเวลา “นายจะพูดอะไร” “นายไม่คิดบ้างเหรอว่าซอนโฮอาจเป็นคู่ชะตาของนายน่ะ” “ฉันไม่เชื่อเรื่องแบบนั้นหรอก…” คนตัวโตตอบพร้อมกับขยับฝ่ามือสานต่อให้คนใต้ร่างที่เหมือนกำลังไม่พอใจความเนิบนาบใจเย็นของเขา “มิน อ๊… นายไม่เคยถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นของอัลฟ่าคนไหน แต่กับซอนโฮนายเป็นแบบนั้น” ซองอูกล่าวขึ้นอย่างยากลำบากในตอนที่อีกคนเริ่มเร่งเร้าจังหวะเพื่อเอาใจเขา ร่างบอบบางได้แต่บิดเร่าบนที่นอนนุ่มเมื่อความต้องการทั้งหมดปริ่มปลายยอดเข้าไปทุกที “เรื่องนั้นฉันไม่เถียง แต่ซองอูฉันไม่ต้องการคู่ชะตา” “ถ้าถูกกัด อาการฮีทของนายจะเบาลง” “ทำไมนายถึงพยายามผลักไสฉันไปให้ซอนโฮ” “ถ้ามันเป็นสิ่งที่ดีกับนาย อ..อา” คนต้องเล็กร้องลั่นในตอนทุกอย่างเกือบจะไต่ถึงปลายทางแต่เจ้าของฝ่ามืออุ่นนั้นกลับหยุดทุกอย่างลง แล้วแทนที่ด้วยปลายนิ้วที่แทรกเข้ามาในกายแทน เพราะความเป็นโอเมก้ามันไม่ได้ทำให้เขาทรมานอย่างที่ควรจะเป็นแต่อีกคนก็มักจะเตรียมการให้เขาอย่างดีเสมอ ความนุ่มลื่นของเจลถูกปาดลงมาก่อนที่ความต้องการของอีกคนจะสัมผัสโดนปากทาง ใบหน้าของซองอูรู้สึกร้อนวูบขึ้นมาในทันที “สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับฉันคือนายองซองอู ฉันต้องการแค่นาย…เท่านั้น” คนตัวโตกล่าวบอกในตอนที่พยายามดันตัวตนอันร้อนระอุเข้าไปในร่างผอมบาง ซองอูขบฟันแน่นปล่อยให้อีกคนทำตามใจ ดวงตาคู่สวยฉ่ำไปด้วยหยาดน้ำใสจนคนเบื้องบนต้องไล้ปลายนิ้วเช็ดมันออกเพื่อปลอบประโลม และเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแรงโหมกระแทกจึงถูกส่งเข้ามา “อ๊…อ” ร่างของซองอูไหวโอนไปตามแรงส่งจากคนตัวสูง เรียวขาบางเกี่ยวกระหวัดรอบเอวสอบ ริมฝีปากของทั้งคู่โน้มเข้าหากันโดยที่ความต้องการเบื้องล่างยังคงรับส่งไม่ขาดตกบกพร่อง ปลายนิ้วเรียวจิกบนแผ่นหลังกว้างปล่อยความรู้สึกทุกอย่างไปตามแรงอารมณ์ มินฮยอนไม่ได้เอาเปรียบซองอู เขายังคงช่วยสานต่อจนอีกคนใกล้ถึงฝั่งฝันและเร่งจังหวะของตัวเองให้สูงตามขึ้นไป รอบแรกจบลงพร้อมความเหนอะหนะช่วงล่าง พวกเขาหอบหายใจอย่างหนักในตอนที่ร่างของคนเบื้องบนทิ้งตัวทับลงมา ความหอมหวานบนเรือนกายบางถูกเก็บเกี่ยวด้วยริมฝีปากอุ่นที่ลากไล้ไปตามผิวเนื้อพร้อมกับร่องรอยจางที่ถูกทิ้งไว้ สัมผัสบางอย่างแล่นริ้วในตอนที่ปลายลิ้นแตะลงบนความอ่อนไหวช่วงอกและดูดดึงอย่างจงใจจนเกิดเสียงน่าอายดังก้องในห้องนอน “ขอโทษนะวันนี้อาจต้องหลายรอบหน่อยฉันจะถึงจะพอใจ” เจ้าของน้ำเสียงชวนฟังเอ่ยขึ้นในตอนที่ย้ายตัวเองไปซ้อนทับร่างผอมบางไว้จากทางด้านหลัง ฝ่ามืออุ่นลูบไล้สัมผัสส่วนอ่อนไหวของอีกคนจนร่างเล็กได้แต่ครางอื้ออึงเพราะความรู้สึกที่เริ่มตีตื้นขึ้นมาอีกครั้ง “อ..มิน..” ซองอูรู้ดีว่าค่ำคืนนี้คงยาวนานไม่ต่างจากวันนั้นที่มินฮยอนมีอาการฮีทหนักเพราะกลิ่นของซอนโฮเช่นกัน แต่เขากลับไม่คิดจะขัดใจหรือผลักไสอีกคนให้ไปกินยาแล้วอดทน แม้พวกเขาจะมีขีดจำกัดทางร่างกายแต่ก็พร้อมที่จะผ่านช่วงเวลานี้ไปด้วยกัน
0 Comments
|
Author#2U - TVXQ ArchivesCategories |